Σε έκτακτη συνεδρίαση-
τηλεδιάσκεψη- το επταμελές ΔΣ του
Συλλόγου Πολυτέκνων Λαρίσης & Περιχώρων
ομόφωνα εκφράζει τον προβληματισμό &
την έντονη αντίθεσή του για την
ολοκληρωτικού τύπου καθολική & άνευ
όρων απαγόρευση συμμετοχής στην Θεία
Λατρεία και τέλεσης σχεδόν κάθε Μυστηρίου-
ιεροπραξίας στην επικράτεια της χώρας
μας.
Δεν περιφρονούμε
τον σοβαρό κίνδυνο υγείας και ζωής που,
εξ όσων φαίνεται, θα κορυφωθεί & θα
εκδηλωθεί δραματικά στο άμεσο μέλλον.
Δεν περιφρονούμε την σημασία των μέτρων
πρόληψης, ακόμη κι αν δεν αποδώσουν τα
αναμενόμενα ή τα ευχόμενα. Δεν περιφρονούμε
το αίσθημα ευθύνης, τους κόπους, τις
προθέσεις και το βάρος των αποφάσεων
των υπεύθυνων προσώπων, πιστών ή όχι.
Ως πολύτεκνοι γονείς ή πλέον παππούδες/
γιαγιάδες ορισμένοι, ήτοι με το βάρος
της ατομικής ευθύνης περισσοτέρων
προσώπων, είμαστε πολύ περισσότερο
“εκτεθειμένοι” σε κάθε είδους απειλές
της υγείας μας, πρακτικές δυσκολίες ή
δυσχέρειες που θα προκαλέσει η πανδημία.
Ενώνουμε τη φωνή μας με όσους ζητούν
την πλήρη και συνειδητή εφαρμογή μέτρων
πρόληψης.
Επισημαίνουμε όμως
ότι πλήθος δραστηριοτήτων & επιχειρήσεων
συνεχίζουν, ορθά ίσως, την λειτουργία
τους με ειδικούς όρους, χωρίς καν να
περιλαμβάνουν- προσφέρουν παροχές
πρώτης ή αδήριτης ανάγκης. Δημόσιες
υπηρεσίες ομοίως. Παρατηρούμε επίσης
μαζική προσέλευση των πολιτών σε διάφορες
επιχειρήσεις, ταμεία, αγορές ή εργασίες,
κι εύλογα απορούμε. Προφανώς η ζωή δεν
σταματά.
Την ίδια στιγμή,
επισήμως ως κράτος, γυρνάμε την πλάτη
ιδίως στο Μυστήριο της Θυσίας, της
Ενότητας & της Ζωής. Σήμερα, που το
έχουμε περισσότερο ανάγκη. Κι ας τελείται
από δύο άτομα- τόσα χρειάζονται, σε μια
εκκλησία που χωρά χιλιάδες. Μένουμε
μόνοι απέναντι σε μια απειλή-
“αερομεταφερόμενη” ασθένεια, που ούτε
το φάρμακο έχει βρεθεί, ή, αν βρεθεί, θα
δοθεί μόλις κι αν τα βρουν οι ισχυροί
της γης. Άλλες δραστηριότητες κρίνονται
περισσότερο ωφέλιμες, αξίζει το ρίσκο
να συνεχιστούν. Όχι όμως η Θεία Κοινωνία,
που επί δυο χιλιάδες έτη τελείται &
κοινωνούμε άρρωστοι & υγιείς, λαϊκοί
& ιερείς από το ίδιο Ποτήριο, χωρίς να
αρρωσταίνουμε.
Αυτή είναι η
πραγματικότητα. Αυτά είναι τα βιώματα
του λαού μας. Γι' αυτό προσήλθαν &
κοινώνησαν πολλοί την προηγούμενη
Κυριακή. Γιατί πιστεύουν όχι στην παλιά
θεότητα, τον γιο του Άρη, τον Φόβο, στην
επικράτεια του οποίου ευδοκιμούν
λαίμαργα φυτά, που πνίγουν τις ατομικές
ελευθερίες, αλλά στον αναστηθέντα
Χριστό.
Κάποιοι πανηγυρίζουν
έκδηλα. Εμείς, αυτή την κρίσιμη στιγμή
που πρέπει να μείνουμε ενωμένοι,
θλιβόμαστε. Κάνουμε υπομονή. Δεν
καταλογίζουμε προθέσεις για την
αδικαιολόγητη & δυσανάλογη απαγόρευση.
Υπάρχει άλλωστε η φράση: “είναι
χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος”.
Ανησυχούμε όμως. Όχι για το “τομάρι”
μας. Δεν φιλοδοξούμε οι πιστοί να
αποφύγουμε την συμμετοχή στο κοινό
ποτήριο των θλίψεων, που επιτρέπει ο
Θεός. Ούτε ανησυχούμε για την αιώνια
Εκκλησία. Ανησυχούμε για τον λαό μας.
Που θα στερηθεί της ευλογίας του Μυστηρίου
της Ζωής.
Ευχόμαστε τα
καλύτερα σε όλους.
Καληνύχτα και καλή
τύχη.
