Άρθρο του Κ. Χολέβα από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της 11.12.2012.
Η ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ
Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων
Γράφονται
και λέγονται διάφορα για την πιθανότητα να φορολογηθούν οι πολύτεκνοι
κατά τρόπο άδικο. Διερωτάται ο απλός πολίτης αν τελικά τα παιδιά θα
αποτελέσουν τεκμήριο για επιβάρυνση ή για μείωση της φορολογίας. Τα
επιδόματα και τα άλλα δικαιώματα που είχαν μέχρι σήμερα τρίτεκνοι και
πολύτεκνοι βρίσκονται στο επίκεντρο του προβληματισμού των αρμοδίων.
Ελπίζω να επιληφθεί προσωπικά του θέματος ο Πρωθυπουργός με τη γνωστή
εθνική ευαισθησία του και να δώσει λύσεις που δεν θα προκαλέσουν
περαιτέρω δημογραφική συρρίκνωση. Το Έθνος χρειάζεται περισσότερα
παιδιά. Δεν έχουμε περιθώριο για μεγαλύτερη δημογραφική αιμορραγία.
Το
1993 η τότε Βουλή απετελείτο από τρία κόμματα. Τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τον
Συνασπισμό της Αριστεράς, στον οποίο συστεγάζονταν το ΚΚΕ και η λεγόμενη
«Ανανεωτική Αριστερά» . Ένα από τα λίγα θέματα, στα οποία συμφώνησαν τα
τρία κόμματα, ήταν η έκδοση ενός πολυσέλιδου και πλούσιου σε
διαπιστώσεις πορίσματος για το Δημογραφικό μας πρόβλημα. Για την ανάγκη
αυξήσεως του ρυθμού γεννητικότητας, για τις συνέπειες της
υπογεννητικότητας και της γηράνσεως του πληθυσμού, για τους εθνικούς και
κοινωνικούς κινδύνους που επαπειλούνται και για τα αποτελεσματικά μέτρα
που έλαβαν άλλες ευρωπαϊκές χώρες..Καλό θα ήταν αυτό το τρικομματικό
πόρισμα της ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής να το διαβάσουν όλοι οι
βουλευτές μας και κυρίως οι προτείνοντες νέα μέτρα για τη φορολογία και
τα επιδόματα.
Η
υπογεννητικότητα εκφράζεται με τη μείωση του δείκτη γεννήσεων ανά
γυναίκα (σε αναπαραγωγική ηλικία) κάτω από το 2,1 που είναι το όριο
αντικαταστάσεως των γενεών Οι δύο γονείς κάποτε θα πεθάνουν και πρέπει
να αφήσουν πίσω τους τουλάχιστον δύο παιδιά κατά μέσο όρο. Άλλος τρία,
άλλος ένα, αυτό σημαίνει μέσος όρος. Στη χώρα μας ο δείκτης αυτός
επισήμως είναι 1,3 παιδιά ανά γυναίκα , αλλά φοβούμαι ότι ανεπισήμως
είναι ακόμη χαμηλότερος. Αντιστοίχως η γήρανση του πληθυσμού εκφράζεται
με την αύξηση του ποσοστού των ανθρώπων άνω των 65 ετών και τη μείωση
του ποσοστού των παιδιών κάτω των 14 ετών. Στην Τουρκία και στις
ισλαμικές χώρες της Βορείου Αφρικής υπάρχει σφύζων νεανικός πληθυσμός. Η
Ευρώπη αντιθέτως γερνάει και η Ελλάδα σε λίγο θα κρατά τα σκήπτρα της
γήρανσης.
Οι
εθνικοί κίνδυνοι είναι άμεσοι. Οι Ένοπλες Δυνάμεις ήδη βλέπουν το
πρόβλημα με την ελάττωση των στρατευσίμων, όταν Τούρκοι και Αλβανοί
χαίρουν άκρας δημογραφικής υγείας. Η αύξηση του ποσοστού των ηλικιωμένων
θα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τα Κοινωνικά Ταμεία δεδομένου ότι με το
ισχύον αναδιανεμητικό σύστημα κάθε γενεά εργαζομένων χρηματοδοτεί τις
συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων. Όταν οργανώθηκε το ΙΚΑ από
Αμερικανούς Αναλογιστές (1950) η αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους
ήταν 14 προς 1. Σήμερα η αναλογία αυτή προσεγγίζει το 2 προς 1. Ποιος
θα χρηματοδοτήσει τις μελλοντικές συντάξεις αν δεν αυξήσουμε τη
γεννητικότητα; Και πώς θα αυξήσουμε τη γεννητικότητα αν δεν δώσουμε
φορολογικά κίνητρα και δίκαια επιδόματα στους τρίτεκνους και
πολύτεκνους;
Η Γαλλία στη δεκαετία του 1980 ανέστρεψε τη δημογραφική της συρρίκνωση και βελτίωσε
τη γεννητικότητα δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στα κίνητρα για το τρίτο
παιδί. Η σύγχρονη οικονομική κρίση στη χώρα μας δεν αποτελεί δικαιολογία
για να αδρανήσουμε στον τομέα αυτό. Αν δεν φροντίσουμε το δημογραφικό
μέλλον μας θα δούμε κι άλλα σχολεία να κλείνουν, δασκάλους να μην έχουν
δουλειά και δεκάδες τομείς του εμπορίου και της βιομηχανίας να χάνουν
τους πελάτες τους, τα παιδιά.
Προσωπικά
πιστεύω ότι η σοβαρότερη συνέπεια της υπογεννητικότητας και της
γήρανσης είναι η ψυχολογική. Μία κοινωνία που γερνά δεν έχει διάθεση για
πρωτοβουλίες, για νέα επιτεύγματα, για την αναζήτηση της ελπίδας και
του οράματος. Περισσότερα παιδιά σημαίνουν περισσότερο χαμόγελο για την
Ελλάδα!
Κ.Χ. 6.12.2012
ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ: Οι ψυχοκοινωνικές διαστάσεις
 |
Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου
(Το άρθρο που ακολουθεί είχε δημοσιευθεί στο blog την Άνοιξη του 2010 με Πρωθυπουργό τον κ Παπανδρέου περιμένοντας την Τρόικα…Το καταθέτω σήμερα καθώς διαπιστώνω ότι ΟΧΙ μόνο ΔΕΝ έχουμε Εθνικό Στρατηγικό Σχέσιο αλλά μοιάζει κάποιοι – ίσως ασυναίσθητα και όχι εκ προθέσεως – να απεργάζονται τον πληθυσμιακό μας «αφανισμό» με Νομοσχέδια και Φόρο-επιβαρύνσεις…)Δεν θα τολμήσω να κάνω μια βαθειά τομή στο καυτό ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ μας πρόβλημα διότι δεν... το επιτρέπει ο χώρος, αλλά θα σκιαγραφήσω, σύντομα, τις ψυχοκοινωνικές του διαστάσεις επειδή σε αυτές πιστεύω ότι βρίσκονται εγκλωβισμένες και οι γενεσιουργές αιτίες και μαζί και οι πιό αποδοτικές λύσεις του. Καθώς περιμένουμε το ΔΝΤ και τις απαιτήσεις του για απολύσεις, μειώσεις μισθών και μειώσεις συντάξεων, η υπάρχουσα ανεπάρκεια πόρων στα ασφαλιστικά μας ταμεία θα ενταθεί ακόμη περισσότερο καθώς θα λείπουν οι ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ και θα αυξάνονται οι ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ! Στις δεκαετίες που μας πέρασαν διάφορες Επιτροπές της Βουλής κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι βασικές αιτίες του δημογραφικού μας προβλήματος ήταν μεταξύ άλλων: • Ο χώρος κατοικίας (το 32% ζει εγκλωβισμένο σε μικρά διαμερίσματα ενώ πολλά νέα ζευγάρια δεν έχουν δική τους στέγη) • Το πολύ ψηλό κόστος ανατροφής των παιδιών και η παροχή παιδείας και (παραπαιδείας) • Η ανεργία των νέων που μεταθέτει το γάμο και την απόκτηση παιδιών • Ο υπέρμετρος ατομικός ευδαιμονισμός Προχωρώντας με αυτά τα δεδομένα και αυτούς τους ρυθμούς το έτος 2009 ο πληθυσμός της Ελλάδος έφτασε να είναι μόλις 10,8 εκατ. ενώ οι Αλβανοί πληθυσμιακά ξεπερνούν τα 4 εκατομμύρια (δεν υπολογίζονται όσοι ζούνε εκτός Αλβανίας), οι Σκοπιανοί ξεπερνούν τα 2 εκατ., οι Βούλγαροι πλησιάζουν τα 7,5 εκατ. και οι Τούρκοι ξεπεράσανε τα 77 εκατ. (από τα οποία τα 51 εκατ. Βρίσκονται στις ηλικίες ανάμεσα στα 15 και 64 χρόνια)! Εξετάζοντας συνοπτικά τα δημογραφικά μας στοιχεία διαπιστώνουμε ότι ανέκαθεν η χώρα μας ήταν κοινωνία «προσφύγων και ξενιτεμένων». Το 1907 η Ελλάδα αριθμούσε 2,631,952 ψυχές και αργότερα μετά τους βαλκανικούς πολέμους και τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο φτάσαμε το 1920 τον αριθμό 5,061,889. Τελικά το 1923 μετά την Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών φτάσαμε να είμαστε 6,010,000 άτομα. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν ενσωματώθηκαν στον κορμό της Ελλάδας και νέα κύματα προσφύγων, χάσαμε σχεδόν ένα εκατομμύριο στην δεκαετία του 1940 και στη συνέχεια η αστυφιλία γέμισε τις πόλεις μας με άνεργο πληθυσμό ενώ ερημώθηκε η περιφέρεια. Στη δεκαετία του 1960 κορυφώθηκε και η μεγάλη πληθυσμιακή διαρροή σχεδόν ενός εκατομμυρίου συμπολιτών μας προς τις αγορές εργασίας της Ευρώπης και κυρίαρχα της Δυτικής Γερμανίας, αφού είχαν ήδη προηγηθεί τα επίσης μεγάλα μεταναστευτικά κύματα της μεταπολεμικής δεκαετίας του 1950 προς τον Καναδά, την Αυστραλία και τις ΗΠΑ. Αστυφιλία και νέο «στυλ ζωής» Οι ελληνικές οικογένειες της υπαίθρου λειτουργώντας μέσα στο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα μιας γεωργοκτηνοτροφικής Ελληνικής πραγματικότητας παρέμειναν "εκτεταμένες" στη δομή τους (τρείς γενιές συμβίωναν στον ίδιο οικολογικό χώρο) και πολυμελείς ενώ, αντίθετα, οι οικογένειες των αστικοβιομηχανικών μας κέντρων προσαρμοζόμενες στις απαιτήσεις και τις ιδιομορφίες του νέου τρόπου ζωής μεταλλάχθηκαν σε "πυρηνικές" όπου το κάθε ζευγάρι προσαρμοζόμενο στις απαιτήσεις της ζωής αποκτούσε ένα ή το πολύ δύο παιδιά. Αναμφίβολα η έλλειψη χώρου, η απασχόληση και των δύο γονέων και η έλλειψη παπούδων και γιαγιάδων που θα μπορούσαν να αναλάβουν την φροντίδα των παιδιών οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια τη σύγχρονη ελληνική οικογένεια στη σμίκρυνση... Για να διατηρηθεί μια σταθερή αυξητική τάση στην δημογραφική οντότητα και τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας πρέπει οι γεννήσεις να υπερβαίνουν τους θανάτους αλλά ήδη στην Ε.Ε. ο μέσος όρος είναι σχεδόν μηδενικός. Πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η φυσική αύξηση του ελληνικού πληθυσμού (γεννήσεις πλην θάνατοι) ήταν της τάξης του 12 % και 13 % για να φτάσει τώρα στο εντυπωσιακό επίπεδο πολύ κάτω του 1 % δηλαδή σε ΑΡΝΗΤΙΚΑ μεγέθη καθώς εδώ και μερικά χρόνια στην Ελλάδα έχουμε σε ετήσια βάση περισσότερους θανάτους από γέννες και μάλιστα στις γέννες υπολογίζονται και δεκάδες χιλιάδες αλλοεθνών (νόμιμων προσφύγων μεταναστών αλλά και λαθρομεταναστών!) Αξίζει να σημειωθεί ότι : 1) οι οικογένειες που έχουν ΕΝΑ παιδί αυξήθηκαν από 41% του 1971 σε 46% το 1991 και πέρασαν το 50% το 2001. 2) οι οικογένειες με ΔΥΟ παιδιά έμειναν σταθερές ενώ 3) το ποσοστό των πολυτέκνων με ΤΡΙΑ παιδιά έπεσε από το 14% του 1971 σε 11 % το 2001 4) και το ποσοστό με ΤΕΣΣΕΡΑ και περισσότερα παιδιά από το 7% του 1971 σε λιγότερο από το 4% του 2001. Με άλλα λόγια αυτά καθ' εαυτά τα δημογραφικά μας μεγέθη ΕΙΝΑΙ ανησυχητικά και γίνονται περισσότερο δραματικά εξαιτίας συγκεκριμένων κοινωνικών και οικονομικών συγκυριών και εθνικών λόγων. Ήδη αυτό φαίνεται στην διαπίστωση της ανατροπής της πληθυσμιακής πυραμίδας που έχει επιδεινώσει τα προβλήματα είσπραξης πόρων από οικονομικώς ενεργά άτομα και απόδοσης συντάξεων σε απόμαχους της οικονομικής δραστηριότητας αλλά και στις επεκτατικές βλέψεις των Τούρκων. Εάν η Ελλάδα γειτόνευε με Αυστριακούς, Ελβετούς ή Βέλγους και Γερμανούς τότε το δημογραφικό μας πρόβλημα δεν θα είχε την την συγκεκριμένη ιδιόμορφη οξύτητα που σήμερα έχει. Αυτό όμως είναι μια ουτοπία... Σίγουρα δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους γεωπολιτικούς μας γείτονες και τους δικούς τους ρυθμούς δημογραφικών εξελίξεων. Μπορούμε, όμως, και επιβάλλεται να αλλάξουμε τις πρόσφατα αποκτηθείσες αξίες μας που μεγέθυναν την αίσθηση του στείρου ατομικισμού και της καταναλωτικής μανίας, που εξουδετέρωσαν την ιδέα ότι μέσα από τα παιδιά μας προεκτείνεται, με την ευλογία του Θεού, η υπαρξιακή μας οντότητα στο μέλλον και η συνέχιση της εθνικής μας υπόστασης. Το δημογραφικό μας πρόβλημα είναι οξύ! Οι ψυχοκοινωνικές διαστάσεις του προβλήματος μπορούν να αλλάξουν εφόσον αυτές προσαρμοσθούν στην πατροπαράδοτη αγάπη μας για την οικογένεια και τα παιδιά. Τόσες και τόσες γενιές κατατρεγμένων προσφύγων Ελλήνων Ποντίων, Μικρασσιατών και άλλων (όπως και ο υπογράφων γιός Πόντιου εκ Ρωσίας πατέρα και Θρακιώτισας-Μικρασιάτισας μητέρας) επιβιώσαμε σε ασύγκριτα χειρότερες συνθήκες και ΜΠΟΡΟΥΜΕ και πάλι να αναστήσουμε σε κάθε ελληνική οικογένεια δύο, τρία, τέσσερα παιδιά. Αυξάνονται τα πληθυσμιακά μεγέθη των γειτόνων μας αλλά και τα μεγέθη των μουσουλμάνων νόμιμων μεταναστών και λαθρομεταναστών που ζούνε στην Ελλάδα και αποκτούν πολλά παιδιά. Οι πολιτικοί μας αδιαφόρησαν και κατέστη ΟΞΥ το ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ μας πρόβλημα! Αγνοήθηκαν προκλητικά οι τρίτεκνοι και οι πολύτεκνοι καθώς μερικές χιλιάδες οικογενειών με ΚΛΕΨΙΕΣ, ΡΕΜΟΥΛΕΣ, ΑΠΛΗΣΤΙΑ και ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ μας οδήγησαν σε πληθυσμιακό μαρασμό! ΞΥΠΝΗΣΤΕ! |
