Ο αδιάβαστος και ο άσχετος!!

Ο  Χρυσοχοΐδης πριν ένα χρόνο,  μπορεί να μην διάβασε  το Μνημόνιο 1 και  να το υπερψήφισε, όμως δεν ήταν και Εισηγητής αυτού.

 Χθες είχαμε και χειρότερα!…  Ο Εισηγητής του ν/σ  Βρούτσης, τουλάχιστον στα προνοιακά επιδόματα, ο αρμόδιος υπουργός  Εργασίας, μας είπε στην ομιλία του:  

ΣΕΛ 8.  Ειδικά στα οικογενειακά επιδόματα καλύπτουμε πλέον όχι μόνο τις πολύτεκνες οικογένειες, αλλά και το πρώτο και δεύτερο παιδί των φτωχών οικογενειών.(!!!) 

ΣΕΛ 13…

Είναι μια δέσμη διαρθρωτικών μέτρων που αν τα αξιολογήσει κανείς ψύχραιμα, θα διαπιστώσει ότι το ειδικό βάρος τους στο συνολικό πακέτο μέτρων που απαιτούνται για την εκταμίευση της επόμενης δόσης δεν είναι αυτό που «πέρασε» στον τύπο και τη δημόσια συζήτηση. (!!!)

Θαυμάστε επίσης αξιοπιστία υπουργού....
πατείστε ΕΔΩ

Μα καλά, δεν κατάλαβε τι αναφέρει το πολυνομοσχέδιο, στις σελ. 171-173 που ο ίδιος έφερε στη Βουλή;;

... αφού η ισόβια σύνταξη καταργείται τελείως, καθώς  και το επίδομα του 3ου παιδιού από 1/11, ενώ τα πολυτεκνικά και τριτεκνικά επιδόματα με τα νέα εισοδημ. όρια των 6 έως 18.000€, από 1/1/2013 γίνονται επιδόματα  παρηγοριάς και φτώχιας!

Εν τω μεταξύ η Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής μιλάει για αντισυνταγματικότητα του ν/σ στα πολυτεκνικά.., αλλά ποιος την υπολογίζει!

 

Μην αναφερθεί κανένας στις 4 εισοδηματικές κατηγορίες που γράφονται στο κείμενο, αλλά παρακάτω αναφέρονται μόνο τρεις!

 

Ή που μιλάει για εξοικονόμηση 86 εκατομμυρίων, όταν είναι γνωστό ότι μόνο οι ισόβιες συντάξεις(οι οποίες καταργούνται) ήταν περί τα 50 εκατομμύρια  μηνιαίως, οι περικοπές φτάνουν τα περί τα 400 εκατομμύρια!

 

Αλήθεια, οι 3.100 αλλοδαποί που έπαιρναν πολυτεκνικά επιδόματα θα συνεχίσουν να τα παίρνουν;;; 

Ο Ορεινός 

Ακολουθεί η ομιλία του , έτσι .......για να τον θυμόμαστε.......

ΟΜΙΛΙΑ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ & ΠΡΟΝΟΙΑΣ

 ΨΗΦΙΣΗ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ 2013-2016

7 Νοεμβρίου 2012

Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι,

Γνωρίζετε όλοι πολύ καλά, ότι το Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Πρόνοιας σηκώνει μεγάλο βάρος στη διαμόρφωση των μέτρων του μεσοπρόθεσμου προγράμματος 2013-2016.

Τόσο ως προς τις δημοσιονομικές όσο τις θεσμικές πτυχές αυτού του προγράμματος.

Οι παρεμβάσεις και τα διαρθρωτικά μέτρα του υπουργείου μας, ουσιαστικά, αντανακλούν και υπηρετούν τη διπλή στόχευση του Μεσοπρόθεσμου.

Αφενός την εδραίωση της δημοσιονομικής εξυγίανσης και προσαρμογής,

αφετέρου την πραγματοποίηση διαρθρωτικών αλλαγών που θα τροφοδοτήσουν την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Πρόκειται για δύσκολα μέτρα. Αναντίρρητα.

Κυρίως, επειδή λαμβάνονται σε συμπυκνωμένο χρόνο και υπό την ασφυκτική πίεση της συγκυρίας για την εξασφάλιση της χρηματοδότησης της χώρας.

Αποτελούν όμως, ταυτόχρονα,  τις αναγκαίες εκείνες παρεμβάσεις που θα θέσουν οριστικά τέρμα στο καθοδικό σπιράλ

στο οποίο ενεπλάκη, τα δυόμισι τελευταία χρόνια, η χώρα μας.

Ένα σπιράλ ημιτελών και διστακτικών αλλαγών, αστοχίας στην επίτευξη στόχων, νέων μέτρων προσαρμογής, κ.λπ.

Το καινούργιο και κρίσιμο στοιχείο σήμερα δεν είναι μόνο το μέγεθος του προγράμματος, το δημοσιονομικό μέγεθος του πακέτου προσαρμογής.

Η διαφορά είναι κυρίως ποιοτική.

Καλούμαστε να επιδείξουμε αποφασιστικότητα, τόλμη και συνέπεια,

σπάζοντας οριστικά το φαύλο κύκλο της παρακμής.

Κυρίες και κύριοι,

Ας είμαστε ειλικρινείς. Βρισκόμαστε σήμερα εδώ και μιλάμε για επώδυνες και αναγκαστικές αλλαγές στην οικονομία, την απασχόληση και αλλού

επειδή κάποτε, παλαιότερα, δεν είχαμε την πολιτική τόλμη και την κοινωνική ωριμότητα να προβούμε εγκαίρως σε προσαρμογές και θεσμικές τομές.

Σταδιακές, συναινετικές, και κατά συνέπεια πολύ λιγότερο επώδυνες.

Όπως αυτές που υιοθέτησαν  πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, σε ένα κλίμα συναίνεσης και υποδειγματικής επαναρρύθμισης της οικονομίας και της απασχόλησης.

Υπ΄αυτή την έννοια, σήμερα πληρώνουμε το τίμημα της αναβλητικότητας μας.  

Αυτό που ζούμε σήμερα στην αγορά εργασίας, η εκτόξευση της ανεργίας, η δραματική επιδείνωση όλων των μεγεθών της απασχόλησης,

δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της βαθιάς και παρατεταμένης ύφεσης  στην οποία κινείται η ελληνική οικονομία τα τελευταία χρόνια.

Ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτής.

Αποτελεί, μεταξύ άλλων, την αναπόφευκτη συνέπεια χρόνιων διαρθρωτικών στρεβλώσεων της αγοράς εργασίας,

αλλά και της μη ορθολογικής οργάνωσης του κοινωνικού κράτους στη χώρα μας.

Νομίζω ότι όλοι πλέον κατανοούμε πως η οικονομική κρίση φανέρωσε προϋπάρχουσες αγκυλώσεις και προβλήματα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Να αναφέρω μερικά μόνο παραδείγματα τέτοιων στρεβλώσεων:

Μεγάλα και εκτεταμένα τμήματα του πληθυσμού ήταν ακάλυπτα από ουσιαστική κοινωνική προστασία,

ενώ την ίδια ώρα υπήρχαν προνομιακές νησίδες με ισχυρή προστασία και πελατειακές παροχές. 

Είχαμε υψηλές κοινωνικές δαπάνες - κοντά στον κοινοτικό μέσο όρο - αλλά μηδαμινά αποτελέσματα στην αντιμετώπιση της φτώχειας.

Με άλλα λόγια, είχαμε ένα κοινωνικό κράτος που δεν ήταν ούτε κοινωνικά δίκαιο ούτε οικονομικά αποτελεσματικό.

Συνεπώς, δεν μπορούσε να είναι και βιώσιμο.

Άλλο παράδειγμα:

Ακόμη και σε περιόδους με αξιοσημείωτη οικονομική μεγέθυνση (όπως η προηγούμενη δεκαετία) και σχετικά χαμηλή ανεργία (πολύ κάτω του 10%) είχαμε φτιάξει εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων:

αυτούς που είχαν ασφαλείς και προνομιούχες διαδρομές στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, τις ΔΕΚΟ, αλλά και αυτούς που εργάζονταν σε μεγάλες, δυναμικές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα,

και από την άλλη, τους πολλούς που ήταν στο «περιθώριο» της αγοράς εργασίας: τους νέους, τις γυναίκες, τους απασχολούμενους στη μαύρη και κακοπληρωμένη πλευρά της οικονομίας.

Ενισχύαμε τα προνόμια και την ασφάλεια των πρώτων, φορτώναμε την ευελιξία αποκλειστικά στους δεύτερους.

Φτιάξαμε έτσι δύο (τουλάχιστον) «κόσμους της εργασίας» στην Ελλάδα. 

Οι διακρίσεις και τα προνόμια όμως υπήρχαν ακόμη και στην ανεργία!

Από τη μια ο μεγάλος όγκος των ανέργων με το απλό επίδομα ανεργίας, στα όρια αντοχής του ΟΑΕΔ.

Και από την άλλη, η απαράδεκτη πρακτική των ειδικών επιδοτήσεων ανεργίας – τις οποίες σήμερα καταργούμε -  για συγκεκριμένες ομάδες απολυμένων από μεγάλες επιχειρήσεις.  

Επιδόματα, πολλαπλάσια του απλού επιδόματος ανεργίας, που δίνονταν σε 38χρονους και 40χρονους μέχρι να φτάσουν σε ηλικία σύνταξης!

Όποιος είχε πιο δυνατή «φωνή» και πιο μεγάλη δυναμική συντεχνιακής παρέμβασης κέρδιζε περισσότερα. Αυτό ήταν, δυστυχώς, το κοινωνικό μας κράτος. 

Ένα κοινωνικό κράτος που απένειμε πρόσθετη σύνταξη – την οποία σήμερα καταργούμε - ακόμη και στα συνδικαλιστικά στελέχη,

επισφραγίζοντας έτσι τον εκφυλισμό της «κατ’ επάγγελμα» συνδικαλιστικής δράσης. 

Ένα τελευταίο παράδειγμα:

Οι όποιες αυξήσεις στους κατώτατους μισθούς - έστω και αν ήταν δίκαιες και αναγκαίες για τους χαμηλόμισθους – χρησιμοποιούνταν ως «οδηγοί» για υπερβολικές σωρευτικές αυξήσεις στις ΔΕΚΟ.

Ανοίγοντας έτσι τη μισθολογική ψαλίδα σε βάρος των απλών εργαζόμενων και τροφοδοτώντας τα ελλείμματα των δημόσιων επιχειρήσεων.

Από την άλλη, τι να πει κανείς για τις παραδοξότητες που παρουσιάζονταν στο θεσμό της διαιτησίας;

Υπήρχαν περιπτώσεις που διαιτητικές αποφάσεις του ΟΜΕΔ έδιναν υπερβολικές αυξήσεις σε κλάδους που, την ίδια στιγμή,

κατέρρεαν υπό το βάρος του διεθνούς ανταγωνισμού  (όπως η κλωστοϋφαντουργία).

Το αποτέλεσμα ήταν να κλείνουν οι επιχειρήσεις η μία μετά την άλλη και να απολύονται μια ώρα αρχύτερα οι εργαζόμενοι.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτές και άλλες πολλές ήταν οι στρεβλώσεις του παρελθόντος.

Και τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια;

Κλείναμε τα μάτια, δεν είχαμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα,  τα κρύβαμε κάτω από το χαλί.

Αναβάλλαμε τις λύσεις, στεκόμαστε αμήχανοι και φοβικοί απέναντι σε κάθε αλλαγή, σε κάθε μεταρρύθμιση.

Με ημιτελείς και προσχηματικές μεταρρυθμίσεις, ανοιγοκλείναμε το ασφαλιστικό με οριακές διευθετήσεις,

διατηρήσαμε μια κατακερματισμένη  αγορά εργασίας με πολλές ανισότητες και αποκλεισμούς.

Δεν συνειδητοποιήσαμε, ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα ότι,

σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς, η αδράνεια και η ακινησία αποτελεί τον ασφαλέστερο δρόμο για την αποτυχία.

Και αυτή είναι η ιστορική ευθύνη που πρέπει να καταλογίσουμε οι πολιτικοί στους εαυτούς μας.  

Οι μεν κυβερνώντες γιατί δεν άλλαξαν τίποτε, οι δε κατά καιρούς αντιπολιτευόμενοι γιατί εμπόδισαν κάθε προσπάθεια προσαρμογής.

Ας το πούμε επιτέλους καθαρά: εμείς οι πολιτικοί φέρνουμε τη μεγαλύτερη ευθύνη. Για το ότι οικοδομήσαμε και αναπαραγάγαμε με ευκολία ένα πελατειακό μοντέλο παροχής κρατικών προνομίων και εγγυήσεων, λες και το δημόσιο χρήμα ήταν δωρεάν.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κάπως έτσι, λοιπόν, βρεθήκαμε στο σήμερα.

Προσπαθώντας πλέον να καλύψουμε το χαμένο έδαφος σε ένα διεθνή και ευρωπαϊκό περίγυρο με νέες και εντεινόμενες αβεβαιότητες .

Αυτό που περιμένει από εμάς από εδώ και εμπρός  η κοινωνία είναι να αποδείξουμε ότι οι θυσίες που την καλούμε να κάνει, πρόκειται να «πιάσουν τόπο».

Ότι αυτές οι θυσίες είναι δίκαια μοιρασμένες και προσφέρουν προοπτικές για ένα καλύτερο αύριο.

Για αυτούς και, κυρίως, για τα παιδιά τους.

Έχω εμπιστοσύνη στην ωριμότητα και την ευθυκρισία του ελληνικού λαού.

Η τόλμη και η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης συνεργασίας με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά αποτελεί τεκμήριο επιτυχίας σε αυτή την τελευταία ευκαιρία που έχει η Ελλάδα να ξανασταθεί στα πόδια της.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Σε ό,τι αφορά καταρχήν στο σκέλος της συμμετοχής του Υπουργείου Εργασίας στη διαμόρφωση του πακέτου εξοικονόμησης των 13,5 δις ευρώ, θα ήθελα να επισημάνω τα εξής:

Το Φεβρουάριο αυτού του έτους και συγκεκριμένα με το νόμο 4046/2012 νομοθετήθηκε η υποχρέωση της χώρας να διαμορφώσει το παραπάνω πακέτο δημοσιονομικών εξοικονομήσεων.

Από την αρχή του χρόνου ήταν, επίσης, προσδιορισμένο και το ύψος της συμμετοχής του Υπουργείου Εργασίας σε αυτό, μέσω συγκεκριμένων ρητρών ποσοστιαίας μείωσης των κοινωνικών μεταβιβάσεων και της συνταξιοδοτικής δαπάνης.

Από την πλευρά μας καταβάλλαμε κάθε προσπάθεια, μια εξαιρετικά δύσκολη προσπάθεια, προκειμένου να διαμορφώσουμε μια σειρά εναλλακτικών, κοστολογημένων και αναλυτικών σεναρίων.

Ο σκοπός ήταν να επιλεγεί τελικά ένα ισορροπημένο μίγμα μέτρων, δηλαδή των πιο αποδοτικών και, παράλληλα, πιο δίκαιων από αυτά.

Τα τελικά μέτρα διόρθωσης των συντάξεων και των κοινωνικών μεταβιβάσεων είναι, πράγματι, δύσκολα.

Από την άλλη, όμως, πιστεύω ότι η κατανομή του βάρους και των διορθώσεων από την κυβέρνηση έγινε με όσο το δυνατόν πιο δίκαιο τρόπο.

Δόθηκε έμφαση στην προστασία των χαμηλοσυνταξιούχων. Οι σημαντικές περικοπές περιορίστηκαν, τελικά, μόνο σε συντάξεις πάνω από τα 1.000 ευρώ.

Οι προνοιακές μεταβιβάσεις θα δίνονται πλέον στη βάση εισοδηματικών κριτηρίων, όπως συμβαίνει σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Ειδικά στα οικογενειακά επιδόματα καλύπτουμε πλέον όχι μόνο τις πολύτεκνες οικογένειες, αλλά και το πρώτο και δεύτερο παιδί των φτωχών οικογενειών. 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ας περάσουμε τώρα στις νέες θεσμικές ρυθμίσεις για την αγορά εργασίας.

Πρόκειται, ουσιαστικά για «ουρές» προηγούμενων δεσμεύσεων της χώρας.

Δηλαδή για ζητήματα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν τεθεί εμφατικά ήδη από το 1^ο μνημόνιο.

Παρότι η δημόσια συζήτηση για αυτά τα θέματα διεξήχθη σε ένα φορτισμένο κλίμα δαιμονοποίησης με υπερβολές και ισοπεδωτικούς αφορισμούς – και θα εξηγήσω παρακάτω τι ακριβώς εννοώ –

εμείς με συγκροτημένα επιχειρήματα και μεθοδική στρατηγική πραγματοποιήσαμε μια, κατά τη γνώμη μου και όχι μόνο, επιτυχή διαπραγμάτευση. 

Τολμώ να πω ότι αλλάξαμε και βελτιώσαμε, πέρα από κάθε προσδοκία, πολλές από τις αρχικές θέσεις της τρόικα.

Θέσεις που διατυπώθηκαν στο πρώτο σχέδιο προαπαιτούμενων δράσεων για την εξασφάλιση της δόσης.

Συνοπτικά θα σας αναφέρω τα σημαντικότερα σημεία των νέων ρυθμίσεων για την αγορά εργασίας:

1.     Εξασφαλίσαμε ότι δεν θα μειωθεί περαιτέρω ο κατώτατος μισθός.

Στο νέο μεσοπρόθεσμο και τις διατάξεις που έχετε στα χέρια σας διατυπώνεται καθαρά, ότι ο κατώτατος μισθός θα παραμείνει σταθερός σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος.

Μα, θα μου πείτε, μπορεί να θεωρηθεί αυτό κατάκτηση;

Ναι, είναι κατάκτηση γιατί υπήρχαν πιέσεις από πολλές πλευρές να μειωθεί περαιτέρω ο κατώτατος μισθός.

Φανερές και αφανείς. Σκεφτείτε με ρεαλισμό και μη στέκεστε μόνο στη δημόσια ρητορική διαφόρων κύκλων. 

2.     Διασώσαμε – για την ακρίβεια επαναφέραμε - τις ωριμάνσεις  (τριετίες) για αυτούς που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό.

Η κατάργησή τους περιλαμβάνονταν στα προαπαιτούμενα και μάλιστα του προηγούμενου Μνημονίου, δηλαδή του ν.4046/2012 που νομοθετήθηκε το Φεβρουάριο.

Για την ακρίβεια, είχε προβλεφθεί η υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης να αντικαταστήσει τους  κατώτατους  μισθούς της ΕΓΣΣΕ με έναν ενιαίο κατώτατο μισθό.

«Γυμνό», χωρίς καμία απολύτως προσαύξηση προϋπηρεσίας και οικογενειακής κατάστασης.

Υπ΄αυτή την έννοια, επαναφέραμε ένα θεσμό (τριετίες) που για την τρόικα θεωρούνταν ήδη καταργημένος.

3.     Προασπίσαμε τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις σε όλα τα επίπεδα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, παρά την ύπαρξη του νέου μηχανισμού καθορισμού κατώτατου μισθού.

Διασφαλίσαμε η ΕΓΣΣΕ να διαπραγματεύεται ελεύθερα κάθε κανονιστικό όρο, μισθολογικό ή μη, ανεξάρτητα και πάνω από τους ελάχιστους νομοθετημένους μισθούς,

παρότι ο ν.4046 του 2012 θεσμοθέτησε την πλήρη αντικατάσταση της ΕΓΣΣΕ με το νέο σύστημα νομοθετημένου ελάχιστου μισθού.

Τώρα εναπόκειται στους ίδιους τους κοινωνικούς εταίρους, όπως συμβαίνει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες,

να πυκνώσουν τις τάξεις των οργανώσεών τους, να ενδυναμώσουν την αντιπροσωπευτική τους βάση

ώστε να εξασφαλίσουν για τα μέλη τους όρους εργασίας, βελτιωμένους από τα ελάχιστα νομοθετημένα όρια που θα θέτει κάθε φορά ο νέος μηχανισμός προσδιορισμού του κατώτατου μισθού.

Και θέλω να τονίσω ότι η ΕΓΣΣΕ διατηρεί τη γενικότητα και την καθολική ισχύ της, ακόμη και για όσους εργοδότες δεν είναι μέλη της,

για όλα τα θεσμικά ζητήματα (άδειες, ωράρια, πρωτοβουλίες κοινωνικών εταίρων  κ.λπ.) που προσδιορίζουν το επίπεδο ποιότητας της εργασίας.

Και αυτό είναι μια κατάκτηση της τελευταίας στιγμής, ύστερα από μια επίπονη και επίμονη διαπραγμάτευση. 

Σε ό,τι αφορά στην ενίσχυση του αποφασιστικού ρόλου του κράτους στη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού, θέλω να τονίσω ότι εντάσσεται απόλυτα στην έννοια του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

Σε φάσεις δημοσιονομικής προσαρμογής και έντονων μακροοικονομικών ανισορροπιών, όλες οι ευρωπαϊκές χώρες  - στις οποίες υφίσταται ο θεσμός του κατώτατου μισθού - εφάρμοσαν και συνεχίζουν να εφαρμόζουν παρόμοιους μηχανισμούς.

Θέτουν – όπως και εμείς σήμερα – ένα κατώτερο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης, πάνω στο οποίο εν συνεχεία, «χτίζουν» συμφωνίες για υψηλότερους μισθούς οι κοινωνικοί εταίροι. 

4.     Προσαρμόσαμε το επίπεδο αποζημιώσεων απόλυσης κοντά στον κοινοτικό μέσο όρο εξασφαλίζοντας, όμως, ταυτόχρονα την προστασία όλων των σημερινών εργαζομένων της χώρας και ιδιαίτερα αυτών που έχουν μικρά και μεσαία εισοδήματα.

Δεν θα υπάρχει απολύτως καμία αλλαγή στις αποζημιώσεις για τους μισθωτούς που έχουν εισόδημα έως 2.000 ευρώ, δηλαδή για πάνω από το 85% του συνόλου των μισθωτών.

Αυξήσαμε το χρόνο προειδοποίησης από τους 3 στους 4 μήνες.

5.     Καταργήσαμε κάποιες διαδικασίες του ΣΕΠΕ που προσέθεταν γραφειοκρατικό βάρος στις επιχειρήσεις,

αλλά διατηρήσαμε εκείνες που εξασφαλίζουν την ελεγκτική ικανότητα της επιθεώρησης εργασίας για την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

6.     Αποφύγαμε τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας με ατομική σύμβαση εργασίας. Πρόκειται για σημαντικό κέρδος, καθώς δεν θα μπορεί κάποιος εργοδότης να τροποποιεί την οργάνωση του χρόνου εργασίας στην επιχείρηση με ατομική συμφωνία και το διευθυντικό δικαίωμα,

αλλά μόνο με επιχειρησιακές ή κλαδικές συμβάσεις - όπως δηλαδή προβλέπονταν ήδη από το 2011 – και πάντοτε στο πλαίσιο της 40ωρης εβδομαδιαίας εργασίας.

Θέλω να υπογραμμίσω και πάλι ότι δεν αλλάζει τίποτε,

ούτε στη 40ωρη εβδομαδιαία εργασία, ούτε στη μέγιστη μέση διάρκεια (δηλαδή μαζί με την υπερεργασία και τις υπερωρίες) των 48 ωρών εβδομαδιαίως, όπως δηλαδή ίσχυε πάντοτε.

Τίποτε από αυτά που ακούστηκαν περί 78 ωρών εβδομαδιαίως ή 7μερης εργασίας δεν έχουν βάση.

Σε ό,τι αφορά στην πενθήμερη εργασία, εκείνο που αλλάζει είναι και στο λιανεμπόριο πλέον, όπως και σε όλους τους άλλους κλάδους της οικονομίας τόσα χρόνια, θα επιτρέπεται να αποφασίζουν μόνοι τους και με κλαδικές συμβάσεις αν θα κατανέμουν την εργασία σε πενθήμερη ή εξαήμερη βάση.

Αλλά, επαναλαμβάνω, πάντοτε στο πλαίσιο της 40ωρης εβδομαδιαίας εργασίας και της 48ωρης μέγιστης μέσης εβδομαδιαίας απασχόλησης (μαζί με υπερεργασία και υπερωρίες), όπως δηλαδή ίσχυε πάντοτε.

7.     Κυριότερα, και αυτό θέλω να το τονίσω ιδιαίτερα, καταστήσαμε στην τρόικα σαφές – και έγινε αποδεκτό – ότι:

Για ό,τι θα μιλάμε στη διαπραγμάτευση και για ό,τι θα συμφωνηθεί, θα έχει βάση το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και όχι κάποιες συγκεκριμένες χώρες όπως ήταν η διατύπωση του προηγούμενου μνημονίου.

Έτσι, το νέο μνημόνιο συνεργασίας αναφέρει αυτολεξεί:  «…Οι μεταρρυθμίσεις στην εργατική νομοθεσία θα υλοποιηθούν ακολουθώντας τον κανόνα της διαβούλευσης με τους κοινωνικούς εταίρους και με σεβασμό στις Ευρωπαϊκές οδηγίες και τα βασικά εργατικά δικαιώματα…»

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Αυτό είναι το βασικό περιεχόμενο των ρυθμίσεων για τα εργασιακά.

Είναι ένα πλαίσιο αλλαγών με τις μεγαλύτερες δυνατές βελτιώσεις που καταφέραμε να διασφαλίσουμε.

Είναι μια δέσμη διαρθρωτικών μέτρων που αν τα αξιολογήσει κανείς ψύχραιμα,

θα διαπιστώσει ότι το ειδικό βάρος τους στο συνολικό πακέτο μέτρων που απαιτούνται για την εκταμίευση της επόμενης δόσης δεν είναι αυτό που «πέρασε» στον τύπο και τη δημόσια συζήτηση.

Με διαφορετικά λόγια, το μέγεθος των «εργασιακών» ενδεχομένως, υπό το βάρος της γενικότερης κοινωνικής φόρτισης – διογκώθηκε υπέρμετρα και αρνητικά.

Η πραγματικότητα, όπως ήδη σας περιέγραψα είναι εντελώς διαφορετική.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας και να κατανοήσουμε τη μεγάλη εικόνα:

Σε μια κατεστραμμένη οικονομία - αν δεν ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο και δεν συνεχιστεί η χρηματοδότηση της χώρας – δεν θα υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα, ούτε καν εργασία.

Και αυτό δεν το θέλει κανείς.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Οι οικονομίες και οι χώρες αναπτύσσονται  όταν προσαρμόζονται άμεσα στις διεθνείς αλλαγές,

όταν δεν αναβάλλουν τις κρίσιμες αποφάσεις, όταν σκέπτονται και λειτουργούν με ευρύ και στρατηγικό ορίζοντα.

Αν πράξουν διαφορετικά, παρακμάζουν. Είναι ιστορικός κανόνας.

Οι εργαζόμενοι ωφελούνται και προστατεύονται πραγματικά όταν απελευθερώνεται ο δυναμισμός της οικονομίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας,

όταν δημιουργούνται ευκαιρίες δουλειάς για όλους είτε έχουν υψηλές είτε χαμηλότερες δεξιότητες,

όταν δεν υπάρχουν περιττά και γραφειοκρατικό εμπόδια στην κινητικότητα της εργασίας,

όταν δεν υπάρχουν στεγανά μεταξύ των προνομιούχων και των αδύναμων της αγοράς εργασίας,

όταν ο διάλογος μεταξύ των κοινωνικών συνομιλητών για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας αποβάλλει τη συγκρουσιακή και καχύποπτη λογική του παρελθόντος.  

Σε διαφορετική περίπτωση, μαζί με την οικονομία καταστρέφονται και οι εργαζόμενοι.

Οι θέσεις εργασίας που βασίζονται σε αναδιανομή δανεικών πόρων είναι καταδικασμένες να πεθάνουν.

Πρέπει όλοι να γνωρίζουμε ότι όσο πιο γρήγορα βγούμε από τη κρίση,

όσο πιο γρήγορα μπει θετικό πρόσημο στην Ανάπτυξη και την Απασχόληση,

όσο πιο γρήγορα βγούμε από την επιτήρηση,

τόσο πιο γρήγορα θα αποκτήσουμε καλύτερες αμοιβές και περισσότερα δικαιώματα για τους εργαζόμενους στη χώρα μας.

Και η κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί με τις ίδιες αντιλήψεις, εμμονές και συστημικές δυσκαμψίες που οδήγησαν σε αυτή.

Σας καλώ να υπερψηφίσετε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα 2013-2016.