Αφορμή για να συνταχθεί αυτή η επιστολή ήταν
ένα e-mail που έλαβα. Με συγκλόνισε τόσο πολύ και με ανάγκασε να σκεφθώ πάρα πολλά
πράγματα που μέχρι εκείνη τη στιγμή τα προσπερνούσα ασυζητητί.
“Η Άννα
ήταν ακόμα στον παιδικό σταθμό. Είχε πάει απόγευμα και η μαμά της δεν είχε
εμφανιστεί. Οι νηπιαγωγοί δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ώσπου το κοριτσάκι έβγαλε
κάτι απ’ την τσέπη του. Ήταν ένα σημείωμα: <<Δεν θα γυρίσω να πάρω την
Άννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να τη μεγαλώσω. Συγγνώμη, η μαμά της>>”.
Ποιος από εμάς δεν ξαφνιάζεται όταν διαβάσει τα
παραπάνω που περιέχονται στο σύντομο αλλά περιεκτικό κατά τα άλλα σημείωμα;
Δυστυχώς δεν είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο,
αλλά σε λίγο χρονικό διάστημα μπορεί να πάρει διαστάσεις και να
πολλαπλασιαστούν με γεωμετρική πρόοδο τέτοιου είδους περιστατικά.
Τι γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Το νηπιαγωγείο απευθύνεται στην αρμόδια
εισαγγελική αρχή, και κατόπιν παραγγελίας του εισαγγελέως το παιδί πάει σε ένα
παιδικό χωριό SOS ή
σε φιλανθρωπικό ίδρυμα ανάλογα.
Πριν λίγα χρόνια το 95% των αιτημάτων προς τις
εισαγγελικές αρχές είχε σαν αιτία την κακοποίηση των παιδιών, δηλαδή τον
κίνδυνο που διέτρεχε ένα μικρό, απροστάτευτο παιδάκι.
Σήμερα όμως το ποσοστό άλλαξε και τα αιτήματα
προς τις εισαγγελικές αρχές τουλάχιστον το 50% ίσως και λίγο παραπάνω έχουν σαν
αιτιολογία γονείς που βρίσκονται στην απόλυτη φτώχεια.
Οι περισσότεροι είναι Έλληνες, τις πιο πολλές
φορές μονογονεΐκές οικογένειες, και συνήθως χωρίς να υπάρχουν άλλοι κοντινοί
συγγενείς για να τους στηρίξουν.
Η υπόθεση αυτή είναι πέρα για πέρα αληθινή και
εκτυλίχθηκε στην Αθήνα, αλλά δεν πιστεύω
ότι θα πάρει πολύς χρόνος για να εξαπλωθεί σιγά-σιγά σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Τι
δράμα λοιπόν αρχίζουν να περνούν ορισμένες οικογένειες εξ αιτίας της
οικονομικής κρίσης που ταλανίζει ολόκληρη την Ελλάδα εδώ και τρία χρόνια!
Η φτώχεια οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην
παραμέληση του παιδιού αλλά και σε μερικές περιπτώσεις και στην κακοποίησή του.
Αγαπητοί, δεν θα πρέπει να επαναπαυόμαστε,
διότι ένα απόφθεγμα λέει «εκεί που ήσουν ήμουνα, εκεί που είμαι θα έρθεις». Η
δυστυχία, η ανέχεια, οι άστεγοι, θα φουντώσουν τους επόμενους μήνες. Το κράτος
πρόνοιας πλέον δεν υπάρχει στην πατρίδα μας. Επομένως να είμαστε όλοι έτοιμοι
να γευθούμε και τα χειρότερα από εδώ και στο εξής.
Η μόνη μας ελπίδα είναι ο Άγιος Τριαδικός Θεός
να βοηθήσει ώστε σύντομα να αρχίσει να ανακάμπτει η χώρα μας, που αυτό θα έχει
σαν αποτέλεσμα η δυστυχία και η ανέχεια να περιοριστούν κατά πολύ.
Βοήθεια μπορεί να προσφέρει και η Εκκλησία παρ’
όλες τις οικονομικές δυσκολίες που υπάρχουν και στο χώρο αυτό. Ακόμη και ο
ανώνυμος ευσεβής πιστός Χριστιανός επιβάλλεται εφόσον έχει την οικονομική
δυνατότητα να βάλει πλάτη, ώστε να σώσουμε κάποια οικογένεια από την ανέχεια
και την δυστυχία.
Εύχομαι από καρδιάς η οικονομική κρίση να
ενώσει τους ανθρώπους, και να αναπτυχθεί πάρα πολύ ο αλτρουισμός, και να
εξαφανιστεί ο ατομισμός που κυριαρχούσε τα τελευταία χρόνια.
Ο
Θαλασσινός
