Διάβασα χθες σε ιστολόγιο ένα απλό και συγχρόνως εύστοχο σχόλιο-ερώτημα: «Πώς, μετά τον Μάιο που επιτράπηκε ο κόσμος στις Εκκλησίες και η Θεία Κοινωνία, τα κρούσματα δεν ανέβηκαν;». Δεν είδα και δεν άκουσα να ‘παίζει’ σε συζητήσεις και δημοσιεύματα αυτή η απλή και συγχρόνως πολύ ορθή επιδημιολογική παρατήρηση. Δεδομένου ότι όλα τα κρούσματα, όλες οι ανιχνεύσεις, καταγράφονται καθημερινά και κοινοποιούνται με ακρίβεια ατόμου, είναι πολύ εύκολο να γίνει μια γραφική παράσταση που να αποδίδει τη διακύμανση της νοσηρότητας στο διάστημα αυτό σε συσχέτιση με τα μέτρα και τους παράγοντες που μπορεί να την επηρεάζουν. Οι δυο μήνες μετά το άνοιγμα των ναών είναι αρκετός χρόνος για να φανεί τυχόν αρνητική επίδραση του ‘εκκλησιαστικού συνωστισμού’ στην εξέλιξη της πανδημίας (η επίδραση του ανοίγματος του τουρισμού ήδη φαίνεται πολύ πιο σύντομα): απλούστατα, δεν υπήρξε τέτοιο φαινόμενο. Δεν το σκεφθήκαμε; Κάνουμε πως δεν το βλέπουμε; Ένα από τα βασικά κριτήρια αξιοπιστίας σε όλες τις ιατρικές εργασίες είναι αν έγινε μεροληπτική επιλογή δεδομένων (δηλ. αν χρησιμοποιήθηκαν όλα τα υπάρχοντα στοιχεία και όχι μόνο εκείνα που ευνοούν τα συμπεράσματα που θέλουμε να βγάλουμε). Επιτέλους, ας είμαστε ειλικρινείς και αντικειμενικοί με την αλήθεια και ας μην προσπαθούμε να στηρίξουμε το αντιεκκλησιαστικό μας μένος με επιλεκτικά επιχειρήματα.
