Θλίψη,
οργή, αγανάκτηση, απογοήτευση...Δεν γνωρίζω τι άλλο μπορεί να νιώσει
κανείς με το ατελείωτο κατρακύλισμα της πολιτικής ζωής του τόπου, αλλά
και λόγω της μοιρολατρικής παρακολούθησης της επερχόμενης καταστροφής
εκ μέρους των περισσοτέρων από εμάς. Η φασιστική συμπεριφορά του
συγκεκριμένου «δημοκράτη», που επέβαλε την φωταγώγηση της Βουλής στα
χρώματα του ουρανίου τόξου, προσωπικά δεν με αφήνει άναυδο. Αυτό που θα
πρέπει να μείνει στην μνήμη όλων μας, είναι το γεγονός ότι κανείς
μεμονωμένος βουλευτής δεν υπέβαλε την παραίτησή του, εκφράζοντας την διαμαρτυρία του για την ανεπίτρεπτη συγκατάθεση σχεδόν όλων των κομμάτων του κοινοβουλίου
σ’ αυτήν την αθλιότητα. Και ύστερα απαιτούν κάποιοι – δυστυχώς αρκετοί
– από αυτό το πολιτικό προσωπικό να σεβαστεί το Σύνταγμα, να χειριστεί
τα εθνικά θέματα με βάση το εθνικό συμφέρον, να σεβαστεί τις Παραδόσεις
και την Πίστη αυτού του λαού...Το ερώτημα όμως που για ακόμη μία φορά
θέτω και για το οποίο ακόμη δεν έχω πάρει τεκμηριωμένη απάντηση είναι
τούτο: Για ποιον λόγο οι περισσότεροι από αυτούς που θεωρούν εθνικό και ιστορικό τους χρέος την συμμετοχή στα συλλαλητήρια, δεν συνέχονται από το ίδιο χρέος, ώστε να συντονίσουν τις ενέργειές τους για να αναδειχθεί και να πρωταγωνιστήσει στο πολιτικό προσκήνιο Παράταξη πιστών ανθρώπων,
που έχουν το χάρισμα της πολιτικής, κατευθύνονται από πνευματικούς
πατέρες κι επιθυμούν να πολιτευθούν με γνώμονα το Ευαγγέλιο του Χριστού
μας και τις Ελληνικές Αρχές μας; Ο ερωτών συμμετέχει στα συλλαλητήρια
και σε καμιά περίπτωση δεν τα απαξιώνει. Οφείλουμε όμως κάποια στιγμή
να συνέλθουμε και να μην αντιδρούμε μόνο με ημίμετρα, καθώς τα χρονικά
περιθώρια στενεύουν...
Κωνσταντίνος Ιωάν. Παπανικολάου, δάσκαλος.
Γραμμ.συλλόγου πολυτέκνων Λάρισας & περιχώρων
